ایران مارینا مرکز غواصی بین المللی مارینا
تاریخچه غواصی
ریشه اصلی آشنایی انسان با غواصی در نیاز بشر به عملیاتهای نظامی، انجام خدمات زیر آبی، تجارت زیر آبی و گسترش دروازه های دانش از طریق جستجو و کشف اسرار نهفته زیر آب بوده است. هیچ کس به درستی نمی داند که چه وقت بشر پی برد که می تواند با حبس نفس در سینه برای مدتی اندک، زیر آب باقی بماند ولی زمانی که غواصی به عنوان یک حرفه مورد استفاده قرار گرفت به بیش از پنج هزار سال پيش باز می گردد.
کوشش غواصان اولیه با صید موادی چون غذا، اسفنج و مروارید که بیشتر ارزش تجاری داشت به آبهای کم عمق (کمتر از ۱۰ متر ) محدود می شد. یکی از داستانهای غواصی که به روایت هردوت مورخ یونانی در تاریخ ثبت شده است داستان غواصی به نام "سیلیس" را بازگو می کند که در پنج قرن قبل از میلاد مسیح برای خشايارشاه پادشاه ایران جهت کشف و جمع آوری گنج های غرق شده کار می کرد.
در زمانهای بسیار پيش غواصان نیز دست به عملیات می زدند که ماموریت آنها بیشتر شامل بریدن لنگر کشتی های دشمن به منظور رها شدن آنها به روی آب، سوراخ کردن ته کشتی دشمن و ساختن تدارکات دفاعی در بندرگاه های خود و تخریب تدارکات دفاعی دشمن بوده است. نوشته های تاریخی نشان می دهند که اسكندر مقدونی در لنگرگاه شهر تایر ، لبنان کنونی که در سال ۳۲۲ قبل از میلاد در محاصره او بود نه تنها غواصانی را برای از بین بردن موانع دشمن در این لنگرگاه به زیر آب فرستاد بلکه خودش نیز برای نظارت بر پيشرفت کار آنها به زیر آب رفت.
بعضی از غواصان اولیه در اطراف بنادر و در سوا حل مدیترانه شرقی نوعی خدمات زیر آبی را به وجود آوردند .این عملیات یک قرن قبل از میلاد در بعضی نواحی آنچنان خوب سازمان داده شده بود، که دستمزدی نیز برای خدمات زیر آب تعیین گرديد.در این نرخ گزاری این حقیقت پذیرفته شد که هر چه عمق زیادتر شود، زحمت و خطر کار نیز بیشتر می گردد . مثلا غواصان می توانستند در عمق ۸ یک دوم شی پيدا شده، در عمق ۷ متری یک سوم و در عمق ۱ متری یک دهم آن را مطالبه نمایند. فنون و تكنيكهای غواصان اولیه در بعضی از نقاط دنیا هنوز هم مورد استفاده قرار می گيرد.
غواصانی که در زیر آب می بایست نفس خود را حبس کنند، از زمان کودکی آموزش می دیدند و گنجایش شش ها، نیرو و شهامتشان به طرزی استثنائی افزایش می یافت. این غواصان برای رفتن به زیر آب ششهای خود را از هوا پر می کردند و سپس برای سهولت غوص و فرو رفتن در آب یک سنگ مسطح یا وزنه دیگری به خود می بستند. استفاده از سنگ مسطح به این دلیل بود که غواص می توانست با کمک این سنگ در زیر آب باقی مانده و مسیر معینی را به طرف یک ناحیه مشخص در پیش گيرد . غواصان در حین پایین رفتن به زیر آب طنابی را به دور کمر خود می بستند تا شخص حامی در سطح، بتواند با کمک آن غواص را با سنگ و محموله ای که همراه داشت به سطح آب بکشد. مدت غوص معمولا بين ۱ تا ۲ دقيقه بود. این مدت غوص زمانی است که انسان می تواند نفس خود را در سطح آب (خشکی) در سینه حبس نمايد . عمق متوسطی که غواصان در آن غوص می کردند نیز بين ۲ تا ۳ متر بوده است. این عمق یا حتی بيشتر از آن برای غواصانی که آموزش دیده بودند هیچ گونه اشكالی به وجود نمی آورد. هرچند باید دانست که تکرار این نوع غوص ها می توانست اثرات بدی به روی سیستم بدن غواص به وجود آورد ولی غوص های بسیاری با مدت زمان بیشتری در تاریخ ثبت شده است.
پيشرفت های اوليه غواصی
آشکار ترین و لازم ترین وسیله برای افزایش توانايی ماندن یک غواص در زیر آب امکان وجود ذخیره هوایی است که نخستین کوشش ها در این مورد استفاده از نی های توخالی و لوله هایی بوده که سرشان از سطح آب بیرون باقی می ماند و شخصی که در زیر آب از این وسایل استفاده می کرد، اگرچه نمی توانست کار مورد نظرش را به خوبی انجام دهد ولی مدت زیادی قادر به ماندن در زیر آب بود.
به طور اساسی این لوله های تنفسی به عنوان تکنیکی در عملیات نظامی و در مکانها یی که می خواستند به طور پوشیده و پنهانی در آب به دشمن نزدیک شوند مورد استفاده قرار می گرفت.مردانی كه از این لوله ها استفاده می کردند بیش از اینکه غواص باشند سربازانی بودند که از آب به عنوان پوشش پنهان کننده برای ماموریت مخفیانه خود استفاده می کردند . در اولين نگاه این موضوع نیز به نظر منطقی می رسد که غواص برای رفتن به عمق بیشتر به لوله بلندتری نياز دارد، اما عملا تنفس از لوله بلندتر و در اعماق بیشتر غیر ممکن است. در حقیقت مقدار زيادی طرح های اولیه در مورد ساختن این وسایل مانند سرپوش هایی از جنس چرم و لوله های بلند و قابل انعطافی که در سطح آب به وسیله اجسام شناور مانند اسفنج نگه داشته می شدند کشف شده است. اما مدارکی وجود دارد که این وسایل عملاً ساخته استفاده شده باشند . هوای جزئی داخل لیوان به وسیله آب و نیروی هوا فشرده می شود و با آب برابر می گردد . بدین طریق ذخیره هوا در داخل لیوان یا زنگ غواصی باقی می ماند. زنگ های غواصی به وسیله یک کابل یا زنجیری که سر آن به کشتی متصل می باشد آویزان شده و تنها با حرکت کشتی در سطح آب می توانستند حرکت نمایند. بدین دلیل هیچ گونه قدرت مانوری از خود نداشتند
چنانچه وسايل فوق در شرایط عملی آزمایش می شد نتیجه اش جز غرق شدن غواص نبود و عملا اين غير ممكن است كه شخص بتواند در عمق 30 متريی به طور طبیعی با یک لوله تنفس نمايند . چون وزن آب در اين عمق نيروی فراوانی بر سينه غواص وارد می سازد كه تنفس را غير ممكن می سازد . اين نيرو فشار آب نام دارد .
هرگونه عملیات موفقیت آمیزی بستگی کلی به این اصل دارد که بتوان فشار آب را از بین برد و بر آن پيروز شد. برای از بين بردن این فشار وسایل تخیلی فراوانی در طول تاریخ به وسیله بعضی نوابغ بزرگ زمان طراحی شده است. اما متاسفانه از آنجا که مسئله فشار در زير آب به طور طبيعی درک نشده، این طرح ها عملا قابل اجرا نبوده است. یک سری از این طرح ها بر مبنای این اصل كه غواص نوعی کیسه پر از هوای تنفسی را با خود حمل کند استوار می باشد.
به طوری که در یک کتیبه آشوری در 9 قرن قبل از میلاد مسیح غواصی را در حالی که از پوست باد کرده حیوانات به عنوان مخزن هوا استفاده کرده است نشان می دهد. به احتمال قوی این مردان شنا گرانی هستند که از این پوست برای شناور ماندن استفاده می کرده اند. زیرا به طور واقع این غير ممکن است که با این وسیله بتوان در زیر آب باقی ماند.
در اواخر قرون وسطی، یک سیستم غواصی قابل اجرا مشاهده گرديد و در سال ۱۲۴۰ "راجر بیکن" به ابزارها یی اشاره کرده است که بشر بتواند به وسیله آن ابزارها، در کف دریا و یا مسیر رودخانه ها بدون آنکه خطری متوجه او باشد قدم بزند. در قرون ۱۶ و ۱۷ نويسندگان ديگری نيز دستگاهی را معرفی کرده و نمونه هایی از آن را انتشار داده اند که از پيشرفت موفقیت آمیزتر غواصی خبر می دهد. به هر حال واضح و مسلم نیست که آیا این طرح ها در پيشرفت غواصی تاثیر اساسی داشته یا خیر؟ زیرا اگر برای مخترعین آن دوره اعتباری کاذب قائل باشیم مانند این است که اختراع زیر دریایی هسته ای ژول ورن را در آن زمان معتبر بدانیم، ولی باید دانست که ژول ورن فقط دارای قوه تخیل و پیش بینی، اما فاقد تکنولوژی لازم بوده است.
در خلال سالهای ۱۵۰۰ تا ۱۸۰۰ تنها یک وسیله تکمیل و مورد استفاده قرار گرفت که این وسیله را زنگ غواصی نامیدند که به غواصان اجازه می داد تا ساعت ها در زیر آب باقی بمانند. این وسیله از لحاظ ظاهری مانند زنگی است که ته آن باز و به شکل یک محفظه وسیع و قوی می باشد. زنگ غواصی دارای وزن زیادی بوده است، به طوری که به حالت عمودی به داخل آب فرو می رفت و به قدر کافی هوا را برای غواصی که بتواند چندین ساعت در زیر آب بماند، در خود نگاه داری می کرد. اصول کار زنگ غواصی را می توان به فرو کردن یک لیوان وارونه به داخل آب تشبیه کرد.
هوای جزئی داخل لیوان به وسیله آب و نیروی هوا فشرده می شود و با آب برابر می گردد . بدین طریق ذخیره هوا در داخل لیوان یا زنگ غواصی باقی می ماند. زنگ های غواصی به وسیله یک کابل یا زنجیری که سر آن به کشتی متصل می باشد آویزان شده و تنها با حرکت کشتی در سطح آب می توانستند حرکت نمایند. بدین دلیل هیچ گونه قدرت مانوری از خود نداشتند
غواص همیشه در زنگ باقی می ماند و تنها برای مدت کوتاهی که بتواند نفس را در سینه حبس کند از زنگ خارج می شد. اولین استفاده علمی از این زنگ غواصی در سال ۱۵۳۱ صورت گرفت و تا چند سال بعد این زنگ ها به طور منظم ولی ابتدايی مورد استفاده قرار می گرفتند
پيشرفت های بعدی در غواصی
مقدار هوای محدود درون زنگ، بشر را به این فکر اند اخت تا با ابداع روشهایی گوناگون به تامین هوای مورد نیاز خود در آن عمق بپردازد. سرانجام در سال ۱۶۵۰ تلمبه های تغذیه از سطح ساخته و برای اولین بار مورد استفاده قرار گرفتند. این تلمبه ها کاملا ابتدايی بوده و صرفاً به صورت دمنده ای ساده هوای سطح را به درون زنگ غواصی می دمیدند . با بیشتر شدن زمان باقی ماندن در عمق، بشر مبتلا به بیماریهايی گرديد که تا آن زمان ناشناخته بود. سرانجام در سال ۱۶۶۷ "رابرت بویل" به این معما پی برد که حبابهای نيتروژن مسبب اصلی بيماریهای غواصی می باشند این اولین بار بود که بشر با بيماری فشار روبرو شده و به چاره جویی در این زمینه پرداخت.
در سال ۱۷۷۶ ساخت نخستین زیر دریايی بشر به مرحله اجرا در آمد، این زير دریايی که چوبی و بدون نیروی محرک بود، سلولی بيش در زير آب نبود که از آن به منظور حمله زیرآبی غواصان به مواضع دشمن استفاده می شد
اكنون قرن ۱۹ فرا رسيده و بشر در آستانه دستیابی به تکنولوژیهای نوین قرار گرفته بود. پيشرفتهای صنعتی هر روزه راه را بر انسان هموار تر می نمود و روز به روز دامنه اکتشافات گسترده تر می گرديد. دنيای شگفت انگيز زیر آب نیز از این مقوله جدا نبود و بشر را به سوی کشف بیشتر نا شناخته ها وسوسه می كرد. سر انجام برای نخستین بار كلاه خود غواصی توسط "چارلز آنتونی" و "جان دین" در سال ۱۸۲۶ اختراع و استفاده گرديد.این کلاه خود هوای تنفسی غواص را توسط شلنگ و تلمبه از سطح تغذیه می نمود.
تلاشهای "آگوستوس سبیل " نهايتاً در سال ۱۸۳۷ به ثمر نشست و تلفیق كلاه خود غواصی با اولین لباس غواصی دریچه ای کوچک به دنیای بی انتها و اقیانوسها را بر روی بشر گشود. این لباس "واتر تايت "نام گرفت .
با دستیابی به تجهیزات بهتر، امکانات و سهولت بيشتر، اولین مرکز آموزش غواصی در سال ۱۸۳۳ توسط نيروی دريايی سلطنتی بریتانیا تاسیس شد. این مدرسه گامی بزرگ در راستای تحقیقات و اکتشافات زیر آبی و نیز توسعه و گسترش غواصی در آن زمان به حساب می آمد. بصورتی که پس از گذشت اندک زمانی از تاسیس آن نخستین مخزن هوای زیر آبی توسط" بنوت ریکویرل "و "آگوستو دينرو "ابداع گرديد. این مخزن بسیار ساده از تانکی فولادی تشکیل شده بود که هوای درون آن از سطح تامین می گرديد.
مجرای تنفسی آن نیز فقط یک نوع دهنی بسیار ساده بود که به غواص اجازه می داد تا با مانور بیشتری بتواند دقایقی را زیر آب سپری نماید. غواص می توانست پس از پر شدن تانک، شلنگ تغذیه از سطح را از تانک جدا و به عملیات غواص بپردازد. در صورت تمام شدن هوا، دوباره با اتصال شلنگ به مخزن می توانست تانک را پر نماید.
ماجراجويی های بشر منجر به پژوهش ها و آزمایش های بسیاری گرديد . بطوریکه بشر دست به استفاده از انواع مواد زد. در سال ۱۸۷۷ بشر برای نخستین بار اقدام به تنفس اکسیژن در غواصی كرد اما در اولین دقایق استفاده، به خطرات تنفس اکسیژن در عمق پی برد و قبل از ناكامی، برای هميشه استفاده از اکسیژن خالص را به کناری نهاد.
ثبت لحظات و نمایاندن آن به ديگران از دیر باز در تفکرات غواصان اولیه نقش بسته بود. تا آنکه به سال ۱۸۹۳ "لرئیس بوتن" اولین دوربین عکاسی در زیر آب را اختراع و نخستین تصاویر زیرآبی را برای بشر به ارمغان آورد.
تحقيقات در زمینه بیماریهای غواصی افزایش یافته و انسان را به سوی غواصی ایمن و بازگشت به سطح با بدنی سالم هدایت می نمود. در سال ۱۹۰۸ تحقیقات تکمیلی در مورد بیماریهای غواصی منجر به اكتشاف راه درمان و علاج این نوع بیماری ها گرديد .
كمپانی معظم دراگر آلمان با انقلابی عظیم، در پالایش هوای تنفسی نخستین سیستمهای مدار بسته تنفسی برای استفاده در صنایع نظامی عرضه نمود. اين سيستم ها قابلیت تصفیه بازدم انسان را دارا بودند. اما هنوز قابلیت استفاده از آنها در زیر آب انسان را با علامت سوال مواجه می نمود. 
در اين زمان تجربیات بیشتر و تحقیقات گسترده تر حاكی از آن بود که انسان فقط برای مدت محدودی می تواند در فشاری بیشتر از سطح دریا دوام آورده و سالم به سطح آب بازگردد. تحقیقات در اين زمینه منجر به اختراع جدولهای غواصی گرديد. این جدول ها برای اولین بار توسط "جان اسكات هلدن "،" آرتور بايكوت" و "گيبون دامانت" در نیروی دریايی آمریکا در سال ۱۹۱۲ به مرحله آزمايش درآمد .
كلاه خود ها نيز همگام با پيشرفت علم غواصی مدرنتر گردیده و با معرفی مدل مارك وی ۱۹۱۷ به پای ثابت در غواصیهای نظامی و صنعتی در آمد. این نوع کلاه خود خدمات وسیعی در طول جنگ جهانی دوم انجام داد .
شكار لحظات و ثبت تصاویر زیر آبی در سال ۱۹۲۳ و به دست "لانگلی "رنگين گرديد. وی و همكارانش نخستین عكسهای رنگی را از دنیای زیر آب به بشر نشان دادند. واحد خنثی سازی مین های دریایی نیروی دریایی ارتش آمریکا، برای اولین بار دست به استفاده از گازهای مخلوط حين غواصی زده و با استفاده از گاز هلیوم، اثرات سوء نیتروژن در بدن انسان در حین غواصی تقلیل دادند.
در سال ۱۹۲۵ یکی از اولین مدلهای اسکوبا توسط "يس لی پری" بصورت بسیار موفقیت آمیزی مورد آزمايش قرار گرفت .
عطش اكتشاف "ویلیام ببه "را با استفاده از یک محفظه فولادی به نام باتیسفر به عمق ۴۳۵ متری فرستاد اين نهايت عمقی بود که انسان در سال ۱۹۳۰ به آن دست یافته بود. در همان سال ماسك های غواصی و اسنور کل ها نیز به بازار عرضه گرديدند . این نخستین گام به سوی همگانی شدن غواصی بود. همچنین "لوئیس کارلو "فینهای غواصی را در آغازین روزهای ۱۹۳۳ روانه بازار كرد .
سپس " یس لی پری" رگلاتورهای دهنی را اختراع و برای اولین بار آن را با استفاده از تانک هوا در زیر آب آزمود در اینجا برای نخستین بار، ارتباط بشر با سطح به منظور تامین هوای تنفسی قطع گرديد و غواصی بیشتر به شکل کنونی نزدیک شد. "ویلیام ببه " رکورد خود را شکست و در سال ۱۹۳۲ با کمک "اوتیس بارتون: به عمق ۹۲۲ متری رسیدند. این رکورد شکنی همچنان مدیون محفظه های های قدر تمند باتیسفر بود.
"لوئیس کارلی" فین های ابتدايی خود را به شکل فينهای امروزی در آورد. این نهایت حرکت به سوی رایج شدن اسنورکلینک در بین مردم و در سال ۱۹۳۵ بود .
در طول جنگ جهانی دوم، سیستمهای مدار بسته تنفسی برای نخستین بار و به صورت بسیار گسترده توسط نیروی دریایی ایتالیا و برای قرار دادن مواد منفجره در زیر کشتیهای جنگی و تجاری انگلستان استفاده شد. ایتالیا با استفاده از این سیستم ها به غواصی در سال ۱۹۴۱ رنگ و بوی تازه ای بخشید. "ژاک کستو" و " اميلی كنگان " کار آمد ترین رگلاتور را طراحی و با موفقیت در سال ۱۹۴۲ آزمودند. این رگلاتور، هوای درون تانک را با فشار بسیار مناسب در اختیار غواص قرار می داد.
" آكولانگ "به دنیا آمد. ژاک کستو و اميلی كنگان با اختراع آكولانگ و یا رگلاتورهای امروزی نام خود را برای همیشه در تاریخچه غواصی ثبت نمودند .
رکورد غواصی با آكولانگ در ۱۹۴۷ ثبت شد. این نخستین باری بود که انسان آزادانه و بدون اینکه درون محفظه فولادی قرار گيرد، به عمق ۹۲متری در دریای مدیترانه رسید.
اما این پایان راه باتیسفر نبود زیرا "اوتیس بارتون"در کالیفرنیا به عمق ۱۳۷۲ متری رسیده و این اتفاق در سال ۱۹۴۸ اوج اكتشافات بشر نام گرفت.
در سال ۱۹۴۸ نخستین آكولانگ ها وارد بازار آمریکا شدند و سریعاً در بین دوستداران غواصی رايج گردیدند.
در سال ۱۹۵۰ " آگستو پيكارد " و پسرش ژاك با ساخت ساخت محفظه ای کاملا جدید به نام : باتيس كيپ " تصمیم به شکستن ركورد باتيسفر گرفتند .
در سال ۱۹۵۱ اولين شیرهای هوا مدل J با قابلیت زرو هوا به بازار معرفی گردیدند.
در همین سال نخستین كتاب "ماجراجوئی های غواصی" توسط هانس هس منتشر گرديد .
ژاک کستو و فردریک داماس نیز بیکار ننشسته و "سایلنت ورد" (دنیاو سکوت) را تقریبا یک سال بعد منتشر نمودند. بر اساس همين کتاب فیلمی نیز تدوین گرديد .
متون تكمیلی در زمینه غواصی روزانه بیشتر و بحث غواصی و اکتشافات زیر دریایی نیز گرم تر گرديد. چنانکه " ای كراس " نخستین نوشتار در باب ایمنی غواصی را در سال ۱۹۵۳ منتشر نمود .انتشارات ملی دریایی نخستین کتاب آموزش غواص را روانه بازار کرد این اولین راهنمای جامع کمک آمورشی غواصيی در سال ۱۹۵۲ به حساب می آمد.
بانویی غواص به نام" ریل پری" در کالیفرنیا و دستیابی وی به عمق ۸۱ متری در سال ۱۹۵۳ و نیز تهیه مجموعه تلویزیونی از وی که در سراسر آمریکا پخش شد، بسیاری از بانوان علاقمند به غواصی را روانه دریاها و سواحل نمود.
با بیشتر شدن علاقه مندان، نیاز به مربیان بیشتر، شدیداً محسوس بود، بنابراین نخستین دوره آموزش مربی غواصی در سال ۱۹۵۵ توسط " آلبرت تيلمان " و " بو مورگان " برگزار گرديد .
ساخت و گسترش تجهیزات غواصی نیز همچنان به سوی تکمیل گام بر می داشتند. چنانکه در سال ۱۹۵۶ اولين لباسهای غواصی و یا وت سوت توسط دانشمندان دانشگاه کالیفرنیا و همچنین پرچم دایورز داون (پرچم غواصی) توسط " تد نیکسون " در یک کنفرانس خبری به جهانیان معرفی گردیدند. دو سال بعد، یعنی در سال ۱۹۵۸ كمپانی شروودز اسکوبا نوع جدیدی از رگلاتورها را به نام پيستون رگلاتور به بازار عرضه کرد. یک سال بعد یعنی در سال ۱۹۵۹ و با رايج شدن غواصی در میان اقشار جامعه، جوانان نیز با تاسیس YMCA نخستین باشگاه غواصی در آمریکا را راه اندازی و به آموزش غواصی به صورت گسترده در میان جوانان آمریکا پرداختند .
سال ۱۹۶۰ نیز نقطه اوج نا باورها نام گرفت." ژاک پيكارد" و "دان لش" توسط باتیسکیپ به ۱۰۹۲۱ متری قعر اقيانوس آرام رسیدند .
سال ۱۹۶۱ نيز جزو مهم ترين سال ها در زمینه آموزشی غواصی در آمد. در این سال " آل تیلمان" و" نل هس " NAUI را تاسیس نموده و به این ترتیب اولین موسسه آموزش جامع غواصی در آمریکا را بنيان نهادند .
در پروژه مردی در دريا "اد لينك " ۲۴ ساعت در عمق ۶۱ متری باقی ماند . اين ركورد نيز در سال ۱۹۶۳ به ثبت رسيد .
سال ۱۹۶۶ سالی پرآوازه در دنيای غواصی آغاز و ديدگاهی نوين نسبت به دنيايی زير آب و چگونگی فرا گرفتن هنر غواصی را بر روی جهانيان گشود . با تاسيس انجمن مربيان حرفه ای غواصی عصری تازه در تاريخچه غواصی جهان ورق خود و غواصی را به شكل كنونی درآورد
قدمت غواصی در ایران
می گویند که ژرف‌روی و غواصی که در جنوب ایران آن را صیف و صیافی می‌نامند به قرن‌ها قبل از میلاد برمی‌گردد. در دوران خشایارشا، ایرانیان از غواصان برای بیرون کشیدن صندوقچه‌های طلا و جواهرات کشتیهای غرق شده استفاده می‌نموده‌اند. آثار حاصل از حفاری‌های باستان‌شناسی نشان می‌دهد که قرن‌ها قبل از میلاد، ساحل نشینان دریای پارس از این فن برای تحصیل مروارید استفاده می‌نموده‌اند.دکتر تاکر ابوات در کتاب کینگدوم اف سی شل بدین طریق اشاره نموده است و ایرانیان را در زمره پیشگامان پایه‌گذاری صید و پرورش مروارید قلمداد نموده است.
در سندی دیگر، آپولونیوس فیلسوف یونانی ساکن رودز اشاره دارد که غواصان دریای پارس در حالی که ظرف کوچکی حاوی گیاهی خوشبو و مهیج کننده در دست داشتند به سمت صدف رفته و باعث می‌شدند تا صدف لب از لب بگشاید، سپس شاخه‌ای میان تهی را به میان آن فرو برده و مایه موجود را به بیرون می‌کشیدند و آن را به سطح آب آورده و در ظروفی آهنین قرار می‌دادند، البته آنان هیچگاه موفق به پرورش مرواریدهایی این چنینی نشدند اما شیوه‌ای را بدین طریق بنیان نهادند.
اما در اشارت به ابزار غواصی آن دوران پر واضح است که در آن دوران به اتکای هوای محبوس شده در شش های خود به عمق فرو رفته و باز می‌آمدند، روشی که هم اکنون نیز در پاره‌ای از جزایر خلیج فارس پا بر جاست.
شروع غواصی نوین در ایران
امور غواصی در کشورمان قبل از انقلاب اسلامی در اختیار نیروی دریایی بود و چیزی به نام غواصی ورزشی وجود نداشت . در سال ۱۳۳۰ تعداد ۵ نفر از پرسنل نیروی دریایی جهت آموزش غواصی به کشور انگلستان اعزام شدند و در سال ۱۳۳۵ اولین آموزشگاه غواصی در نیروی دریایی ارتش تاسیس شد . اولین غواصی ورزشی به حدود سال ۱۳۴۸ بر می گردد که آقای خسرو بحرینی با تاسیس شرکتی بنام آرتیمیس آن را بنا نهاد . در آن زمان دو نفر مربی غواصی تربیت شد که از شاگردان ایشان بودند و متاسفانه بدلیل عدم شناخت مردم از غواصی موفق به ادامه کار نشدند در نتیجه در شرکت نفت فلات قاره مشغول بکار شدند . پس از انقلاب اسلامی هم غواصی ورزشی رواج نداشت و فقط در زمان جنگ تحمیلی غواصان سپاه و ارتش در عملیات های نظامی از آن استفاده می کردند.
شروع غواصی سیمس در ایران
فدراسیون نجات غریق در رابطه با مسایل امداد و نجات نیاز به آشنایی با علوم و مهارت های غواصی داشته به همین منظور در سال ۱۳۷۲ نسبت به تشکیل کمیته غواصی اقدام کرد و نام فدراسیون به فدراسیون نجات غریق و غواصی تغییر یافت و غواصی ورزشی را از طریق همکاری با کنفدراسیون فعالیت های زیر آبی جهان (CMAS) وارد عرصه تفریحی و ورزشی کشور کرد . در سال ۱۳۷۳ اولین دوره مدرسی غواصی CMAS در جزیره کیش توسط جردی سولر برگزار شد که افراد حاضر در دوره موفق به کسب مدارک مربیگری شدند.آقایان حسن صارمی و ناصر رحیمی مدرس دو ستاره و آقایان رضا محمد ولی بار فروش ، شمس لاریجانی ، محسن عطاران ، مصطفی مقدم اکبری ، ناصر سعیدی و احمد قربانی مدرس یک ستاره
بعد از پایان دوره آقای ناصر رحیمی بعنوان مسئول کمیته غواصی فدراسیون تعیین شده و با انتقال ۲۳ ست تجهیزات کامل غواصی از انبار مجموعه ورزشی آزادی به استخر شهید کشوری اقدام نمود . این تجهیزات غواصی برای آموزش غواصی تفریحی استفاده می شد و در انباری در داخل مجموعه ورزشی کشوری به انبار داری امیر رشیدی نگهداری می شد.
شروع غواصی پدی در ایران
شرکت کیتو (KITO - Kish International Tourism Organization ) یک شرکت گردشگری بود که زیر نظر شرکت توسعه سیاحتی کیش فعالیت داشت .مدیران شرکت آقای امیر وزیری تحصیل کرده بازرگانی در انگلستان و امیر رستم بیگی تحصیل کرده توریسم و گردشگری در استرالیا بودند . این دو نفر با تاسیس این شرکت و چارتر کردن هتل شایان و دو پرواز شرکت آسمان به توسعه گردشگری در کیش پرداختند
شرکت کیتو برای توسعه گردشگری اقدام به راه اندازی یک مدرسه غواصی کرد . طرح و نقشه مدرسه غواصی کیش توسط یک کورس دایرکتور به نام پل ال گیت که ساکن دبی و نفر برتر منطقه بود طراحی و اجرا شد و مدرسه غواصی کیش در سال ۱۳۷۶ با نام اختصاری KDS تاسیس شد
بعد از ساخت مدرسه پل ال گیت یک مربی دیگر به نام آنتوان پنتلیچ را برای توسعه غواصی معرفی نمود . آنتوان پنتلیچ فردی دورگه یونانی و فرانسوی بود و در بسیاری از مناطق دنیا غواصی و فعالیت کرده بود .
شرکت کیتو یک قرارداد کاری با آنتوان پنتلیچ امضا نمود .سپس وی مدرسه غواصی کیش را به تجهیزات مورد نیاز از جمله قایق غواصی ، کمپرسور ، وسایل و لوازم غواصی و تجهیزات امدادی مجهز کرد و پس از تجهیز شروع به برگزاری دوره های آموزش غواصی و همچنین غواصی تفریحی برای مسافران نمود
آنتوان پنتلیچ با کمک ماهیگیران محلی و صیادان مروارید به مناطقی از دریا سفر کرد و نسبت به شناسایی و بررسی مکان های غواصی اقدام کرد و با استفاده از شکل و شرایط آن محل به نام گذاری سایت های غواصی در جزیره کیش پرداخت .
آنتوان پنتلیچ تا دوره های دایو مستری را در ایران برگزار می کرد و بعد از مدتی در سال ۱۳۷۸ برخی از هنرجویان وی برای شرکت در دوره های مربیگری به دبی سفر کرده و دوره های مربیگری خود را توسط پل ال گیت و یک مربی دیگر به اتمام رساندند . از نخستین مربیان پدی در ایران می توان به فراز دالایی ، قاسم نرگسی ، علیرضا ستوده نیا و علی موسوی اشاره کرد. آنتوان پنتلیچ به مدت چهار سال در جزیره کیش حضور داشت.
